Jelenia Góra, Oddzial Neurochirurgiczny

3 odpowiedzi do “Jelenia Góra, Oddzial Neurochirurgiczny”

1. Dziwne,że o Szpitalu W jeleniej Górze nie ma opinii,jest tak dobrze ?a może tak żle ,że nawet nie warto ?Wybieram się na operacje i chciałbym z kimś z danego Oddziału porozmawiać o lekarzach,pielęgniarkach i w ogóle jak przebiega taka operacja,ale nawet nie ma podanych godzin ani daty kiedy mogę porozmawiać o mojej operacji z wybranym lekarzem lub z ordynatorem.Lekarz z poradni nie miał ochotę na rozmowę,chociaż to rozumię bo był po całym dniu pracy i na korytarzu czekali następni w kolejce.Ale jak mam się zdecydować,powierzyć swoje zdrowie a nawet życie osobie której w ogóle nie poznałem,nie rozmawiałem,czego moge się spodziewać przed i po, to są wszystko bardzo ważne sprawy dla pacjenta.Lekarz operujacy nie może byc przemęczony to dla mnie jest oczywiste.No jestem ciekawy czy uda mi się dotrzec do Ordynatora i z nim porozmawiać o mojej operacji,na razie nie mogę sie umówic,bo nie ma podanego nr telefonu ani godzin kiedy przyjmuje.Wydaje się ,że winien byc tez wykaz lekarzy ,którzyna tym oddziale pracuja i może jednak jakaś ocena ich wiedzy zawodowej i osiagnięć ?

2. Wspaniały oddział !!!
   Od szczebla niższego,po wysoce wykwalifikowaną kadrę! Przeszłam tu wstawianie implantów w odcinku szyjnym! Miła i troskliwa opieka,a przede wszystkim zabieg wykonany przez ordynatora,któremu serdecznie dziękuję,że tak pogmerał w tych moich kręgach,że aż chce się żyć! Życie bez bólów,które towarzyszyły już od wielu lat,to teraz się nazywa!
   Polecam szczerze niezdecydowanym z okolicy,żeby nie szukali daleko lekarzy,bo mamy wspaniały oddział neurochirurgii w J.Górze!

3. Moje małe dwa grzeszki i brak asertywności czyli koszmar na oddziale neurochirurgii.Na oddział przyjęto mnie w godzinach popołudniowych aby wykonać operację następnego dnia . Niestety z przyczyn farmakologicznych już wiedziałam że muszę odczekać 4 dni ( nieznajomość medycyny nie tłumaczyła mnie wcale :-). Myślałam że po bardzo ciężkich przeżyciach osobistych i ciężkich bólach z powodu choroby przeczekam w spokoju, ciszy i pod fachową opieką dni do operacji. Moja naiwność nie zna granic. Na drugi dzień do sali dołączyła do mnie starsza pani nazwijmy ją „pani Michasia” . Po godzinie pani Michasia biegała po oddziale już zaprzyjaźniona z połową oddziału i zdawała relację jak to biedna nieszczęsna popadła na współlokatorkę z którą chyba się nie dogada, gburowata a do tego nie pozwala korzystać z telewizji, na co nowe przyjaciółki wpadły do sali nastawiły tej nieszczęsnej starszej kobiecie tv zwycięsko wręczając jej pilot. Już wiedziałam i czułam na czym polegać ma to dogadanie, pani Michasia jako nałogowa palaczka biegała z nimi od pokoju do ubikacji a w przerwach w pokoju pykała sobie elektronicznego. papieroska. Każde odwiedziny personelu skupiły się na skrupulatnej obserwacji mnie jako że przecież dla nich to na pewno nie starsza pani popala i pyka w przerwach. Do tego doszła moja słabość do dobrej kawki i papieroska na świeżym powietrzu. ( Już teraz wiem że nie powinnam nigdy się do tego przyznawać co robię jak dwa razy dziennie schodziłam do kiosku) . Pani Michasia nie odpuszczała palenia mimo moich próśb, ciągle wietrzyłam pokój, a z obawy przed przeciagiem zamykałam drzwi. Oczywiście wpadał personel z miną która wręcz zabijała mnie i z krzykiem że drzwi muszą być otwarte i koniec. A pani Michasia nie odpuściła, nawet po operacji już parę godzin po operacji nie wystarczał jej elektronik to pod pretekstem nie możności używania kaczki poszła sobie popalić do toalety. I kto uwierzy że ta starsza pani po operacji biega jak szalona na fajki. No raczej nikt z personelu oddziału ponieważ wszystkie oczy zwrócone były na mnie. Przekonałam się o karze na mnie już w pierwszej dobie po zabiegu podczas zmiany opatrunku rany operacyjnej, pani pielęgniarka zademonstrowała na mnie jak NIGDY NIE NALEŻY ZMIENIAĆ opatrunku rany operacyjnej! Moje machanie ręką i skowyt z bólu nie zrobiło na niej żadnego wrażenia, wiec przy następnej zmianie skuliłam się jak ślimak posypany solą, i tu zaskoczenie bo okazało się że nic nie bolało, moja wdzięczność za okazanie dla mnie dobroci dla tej drugiej pani jest ogromna! Po pionizacji nie mogłam poruszać się po długości oddziału bo dalej są ich prywatne rzeczy i nie będą mi wiecznie tłumaczyć gdzie jest linia kończąca mój spacer na korytarzu. Ja oczywiście pozbawiona praw, prywatności i poszanowania z bólem wracałam do pokoju próbując zasnąć przy ciągle włączonym TV i smrodzie po pykaniu fajką co pięć minut pani Michasi 😢. Gdy nadszedł dzień powrotu do domu byłam najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Może powinnam postąpić inaczej, latać na skargę do lekarzy , ordynatora, czy może do dyrekcji ale nie umiem. Mimo moich bardzo przykrych przeżyć dziękuję personelowi medycznemu który zachowywał ludzkie odruchy i fachowość.