Zgorzelec, Oddzial Chorób Wewnetrznych

4 odpowiedzi do “Zgorzelec, Oddzial Chorób Wewnetrznych”

1. Ostrzegam przed oddziałem wewnętrznym w Zgorzelcu. Stworzony chyba tylko po to, żeby w okropnych warunkach, w otoczeniu niemiłego i niezainteresowanego losem pacjenta personelu leżeć i czekać na koniec. Tym bardziej, jeśli są to osoby starsze, na które nie opłaca się wydawać pieniędzy. Zero współczucia. Pacjent podczepiony pod tlen z tak krótkim przewodem, że nie był w stanie położyć się do spania na łóżku. Po prośbie o przedłużenie przewodu zarówno lekarz, jak i pielęgniarka stwierdzili, że i tak to nie ma znaczenia, bo pacjent śpi na siedząco. Źle założony cewnik, którego nie opłaca się zmieniać, lepiej założyć pampersa, wszystkim tak wygodniej. I wiele innych rzeczy, o których już nie wspomnę, jak też powrót do domu w jeszcze gorszym stanie niż przy przyjęciu do szpitala. Drodzy lekarze i pielęgniarki, drogi personelu szpitala, czy w przypadku swoich rodziców również będziecie tacy „wspaniałomyślni”? Nie daj Boże starości, a przy tym konieczności korzystania z naszej służby zdrowia.

2. To oddział morderców- czas z nimi skończyć bz.

3. Oddzial umierania. Malo nie wykonczyli mi ojca, przeszedl udar na tym oddziale i nic nie powiedzieli, nie zrobili diagnostyki ani nie kontynuaowali leczenia, po lepiej stabilizacji wypisali ojca do domu, na moje pytanie, co sie stalo? Odpowiedziano mi: starosc prosze Pana, starosc. Trzeba z koniowalami do sadu isc!

4. 08.01.2019 zgodnie z decyzją lekarza rodzinnego, mój tato został przewieziony do szpitala w Zgorzelcu. Chorował na nowotwór prostaty z przerzutami do kości. Od kilku dni czuł się bardzo źle, wystąpiła też wysoka gorączka. Z powodu braku miejsc na oddziale onkologii, został „położony” na oddziale wewnętrznym.Pani dr po badaniu stwierdziła, że tato ma niedrożne jelita.
   Razem z mamą udałyśmy się na chwile do domu. W tym czasie czuwał przy nim jego brat, a później także przyjaciel taty. W sumie, bez opieki kogoś z rodziny, tato był może maksymalnie godzinę.
   Moja mama razem z moim mężem niedługo potem wróciła z powrotem do szpitala. Wchodząc do korytarza oddziału wewnętrznego została zaatakowana słownie przez jedną z pielęgniarek, która podniesionym tonem i z pretensjami powiedziała, że tato próbował wstać i wyjść i że one nie będą się nim zajmować, ponieważ mają innych pacjentów. Następnie przyszedł Pan ordynator i kazał mamie zabrać tatę do domu. Na pytanie męża czym, odparł, że jego to nie interesuje czym.
   Drogi Panie dr proszę wiedzieć, że zarówno spotkania przed świętami na SORze ani tego ostatniego przed śmiercią taty nigdy nie zapomnę. Zamierzam podjąć odpowiednie kroki w celu wyciągnięcia konsekwencji wobec Pana. Nie jest Pan bogiem tylko najzwyklejszym lekarzem w zwykłym szpitalu powiatowym. Jednak zamiast nieść pomoc chorym i potrzebującym, co wynika z przysięgi Hipokratesa, tych najbardziej bezbronnych i słabych potrafi Pan potraktować w taki sposób. Takiego braku kultury, bezczelności i braku empatii, nie spotkałam nigdzie a proszę mi wierzyć, mam sporo doczynienia z lekarzami ze względu na niepełnosprawne dziecko.
   Mój tato zmarł 9 stycznia, a kilkanaście godzin przed śmiercią Pan go w taki sposób sponiewierał. Nie wspomnę tez o naszych emocjach i bezradności wobec takiego traktowania. Mam nadzieje, że to co Pan zrobił kiedyś do Pana wróci.