Sanok, Oddzial Wewnetrzny

3 odpowiedzi do “Sanok, Oddzial Wewnetrzny”

1. oceniłabym na punktów 5, byłam pacjentem i jestem pełna podziwu i uznania dla personelu, oddani dla pacjenta, szef oddziału godny uznania. zainteresowanie pacjentem oceniłabym na 5 punktów

2. Witam, chcę opisać ostatnie 17 dni mojego życia.
   Bardzo proszę wszystkich, którzy to przeczytają o UDOSTĘPNIANIE swoim znajomym. Nie chodzi mi o liczbę polubień, czy udostępnień, tylko po prostu chcę, aby jak najwięcej ludzi dowiedziało się jak okrutną i podstępną chorobą jest COVID.
   BEDE ŻYŁ!
   Wszystko dzięki łasce i opatrzności Bożej, która postawiła na mojej drodze ludzi, dzięki którym żyję. Dziękuję lekarzom i personelowi medycznemu Szpitala Covidowego w Sanoku Oddział Wewnętrzny oraz wszystkim znajomym, sąsiadom, ludziom, których osobiście nie znam, a którzy otoczyli mnie ogromną życzliwością i modlitwą.
   Ot i cała historia…
   Mam Covida, troszkę kaszlu, kataru, temperatury. Z informacji, które posiadam mam lekki przebieg choroby. W ciągu dnia spaceruję, pracuję wokół domu, bo kwarantanna nie pozwala na poruszanie się poza miejscem zamieszkania. Cały czas mam stan podgorączkowy, zażywam Paracetamol i czuję się dobrze. Po ośmiu dniach następuje pogorszenie, czuję się słaby, wyższa temperatura, zaczynam kaszleć. W dziesiątym dniu stan na tyle się pogarsza, że dzwonimy po Pogotowie Ratunkowe. Ląduję w Szpitalu w Sanoku. Szybka akcja, badania, wenflony, prześwietlenie płuc i diagnoza:Covidowe zapalenie płuc, 25% płuc zajętych. Maska tlenowa pomaga mi oddychać. Przewożą mnie na Oddział Wewnętrzny, sala nr 11. Lekarz, pielęgniarki, kroplówki, środki przeciwbólowe. Ile Pan waży? Nie pamiętam…Rozpoczyna się, jak się później okazuje, walka o moje życie, czego nie jestem w ogóle świadom. Łóżko, kroplówki, zakręcony jak świński ogon, najlepszym przyjacielem okazuje się toaleta, a największym wyzwaniem , dotarcie do niej na czas ( mój rekord to 6 godzin – 27 razy, z czego 3 razy w spodnie , tutaj to żadna żenada). Nigdy w życiu nie spodziewałem się , że moja egzystencja będzie taka banalna. Mam jakieś przebłyski świadomości, praktycznie nie jem, tylko piję wodę. Pomyślałem sobie – schudnę chociaż, będzie jakiś pożytek. Ale gdzie tam , mam przebłyski w momentach, kiedy rozdają jedzenie, po prostu robi się większy ruch – a ja myślę sobie, jak mam tu schudnąć, kiedy oni ciągle coś jedzą!
   Tak mija 5 dni w szpitalu. Łóżko, toaleta, łóżko, toaleta, telefony do domu, z których niewiele pamiętam. Umierają ludzie…jeden obok mnie.
   Ubierają mi jakąś koszulkę, czepek, dają butlę tlenową pod pachę i jazda na Tomograf. Wsadzają mnie do rury, każą wstrzymać oddech – dla mnie to tak, jakby kazali mi oddychać pod wodą. Jeszcze każą podnieść ręce – dla mnie to wyzwanie nie do wykonania. Wracam na oddział. Zapada decyzja o podaniu osocza ozdrowieńca, jednak nie będzie to łatwe, bo mam rzadką grupę krwi. Rozpoczyna się cała procedura, jedna pielęgniarka czyta kod z osocza, dwie inne niezależnie go zapisują, lekarz stwierdza zgodność. Podajemy. Kolejny dzień jest dla mnie przełomowy.
   BEDE ŻYŁ!
   Jest Wielki Czwartek. Trochę lepiej się czuję, zaczynam jeść. Możemy z kolegami posłuchać Mszy Św. Odwiedza nas Ksiądz. Nie było czasu nagrzeszyć, mogę przyjąć Komunię Świętą. I tak upływa czas Świąteczny. Bez rodziny, bez najbliższych. Rodziną stajemy się z kolegami w sali. Czuję się nieźle, nawet trochę wraca humor, jest Ok!
   W 12 dniu pobytu w szpitalu, podczas wizyty, lekarz prowadzący informuje mnie , że mój stan był agonalny! Miałem zajęte 77% płuc! Szok! Nie miałem takiej świadomości!
   BEDE ŻYŁ!
   Teraz euforia!!! Chcę wszystkim pomagać, dowiaduję się o dobroci, jaka mnie spotkała od ludzi, jest mnie wszędzie pełno. Prawdopodobnie za przyczyną tych wszystkich leków śpię dwie godziny na dobę. Żartuję z siostrami, co mi wsypują do jedzenia, że jestem tak nakręcony.
   Ludzie, których znam od kilku dni są mi bliscy jak bracia. Wszechogarniająca dobroć, przychylność wprawia w osłupienie. Gdyby chociaż 5% tej atmosfery wyszło na zewnątrz, świat byłby piękniejszy.
   17 dzień pobytu w szpitalu, poniedziałek, poranna wizyta. Idę do domu!
   BEDE ZYŁ!
   Bądźcie czujni, to jest podstępna, straszna choroba.
   Ja nie miałem świadomości, że mogę umrzeć. Nawet nie miałem czasu bać się śmierci. Teraz rozumiem, co to świadome umieranie. Ja nie byłem świadomy.
   Mam ogromną prośbę – nie lekceważcie objawów, nie dajcie sobie wmówić, że to tylko katarek, kaszelek, czy Cię troszkę czyści. Tu liczy się każdy dzień, każda godzina. Umierają ludzie i to jest fakt ( do dzisiaj nie mogę zapomnieć czarnych, szeleszczących worków wywożonych na wózkach ).
   Kolejna prośba do tych, którzy przeszli Covid, aby oddawali osocze ozdrowieńców, które mnie uratowało życie.
   Życzę wszystkim zdrowia, rozwagi i spotkania tak wspaniałych ludzi, dzięki którym żyję.
   Pozdrawiam „K”
   Ku pamięci telegrafisty, GSM-a i narciarza+
   Pozdrawiam Leszka, Zygmunta, Mietka i Tadzia – mam nadzieję, moich przyjaciół do końca życia.
   Szczególnie dziękuję mojej żonie Eli i córce Monice za olbrzymie wsparcie, to że zawsze były ze mną. Zawsze będę Was kochał!
   Jeszcze raz bardzo Was proszę: UDOSTĘPNIAJCIE tą wiadomość swoim znajomym. Im więcej ludzi będzie świadomych zagrożenia, tym mniej umrze.

3. Witam, chyba zauważyliście, że mnie chwilę nie było. Chcę opisać ostatnie 17 dni mojego życia.
   Bardzo proszę wszystkich, którzy to przeczytają o UDOSTĘPNIANIE swoim znajomym. Nie chodzi mi o liczbę polubień, czy udostępnień, tylko po prostu chcę, aby jak najwięcej ludzi dowiedziało się jak okrutną i podstępną chorobą jest COVID.
   BEDE ŻYŁ!
   Wszystko dzięki łasce i opatrzności Bożej, która postawiła na mojej drodze ludzi, dzięki którym żyję. Dziękuję mojemu Przyjacielowi Doktorowi Sławkowi Tokarskiemu, lekarzom i personelowi medycznemu Szpitala Covidowego w Sanoku Oddział Wewnętrzny oraz wszystkim znajomym, sąsiadom, ludziom, których osobiście nie znam, a którzy otoczyli mnie ogromną życzliwością i modlitwą. Jesteście wielcy!
   Ot i cała historia…
   Mam Covida, troszkę kaszlu, kataru, temperatury. Z informacji, które posiadam mam lekki przebieg choroby. Siedzę w domu, odpoczywam. Cały czas mam stan podgorączkowy, zażywam Paracetamol i czuję się dobrze. Po ośmiu dniach następuje pogorszenie, czuję się słaby, wyższa temperatura, zaczynam kaszleć. W dziesiątym dniu stan na tyle się pogarsza, że dzwonimy po Pogotowie Ratunkowe. Ląduję w Szpitalu w Sanoku. Szybka akcja, badania, wenflony, prześwietlenie płuc i diagnoza: Covidowe zapalenie płuc, 25% płuc zajętych. Maska tlenowa pomaga mi oddychać. Przewożą mnie na Oddział Wewnętrzny, sala nr 11. Lekarz, pielęgniarki, kroplówki, środki przeciwbólowe. Ile Pan waży? Nie pamiętam…Rozpoczyna się, jak się później okazuje, walka o moje życie, czego nie jestem w ogóle świadom. Łóżko, kroplówki, zakręcony jak świński ogon, najlepszym przyjacielem okazuje się toaleta, a największym wyzwaniem , dotarcie do niej na czas ( mój rekord to 6 godzin – 27 razy, z czego 3 razy w spodnie , tutaj to żadna żenada).rozumiem co znaczy określenie jak się osikasz w spodnie to ciepło jest tylko przez chwilę Nigdy w życiu nie spodziewałem się , że kibel będzie moim drugim domem. Mam jakieś przebłyski świadomości, praktycznie nie jem, tylko piję wodę. Pomyślałem sobie – schudnę chociaż, będzie jakiś pożytek. Ale gdzie tam , mam przebłyski w momentach, kiedy rozdają jedzenie, po prostu robi się większy ruch – a ja myślę sobie, jak mam tu schudnąć, kiedy oni ciągle coś jedzą!
   Tak mija 5 dni w szpitalu. Łóżko, toaleta, łóżko, toaleta ,brak świadomości, telefony do domu, z których niewiele pamiętam. Umierają ludzie…jeden obok mnie.
   Ubierają mi jakąś koszulkę, czepek, dają butlę tlenową pod pachę i jazda na Tomograf. Wsadzają mnie do rury, każą wstrzymać oddech – dla mnie to tak, jakby kazali mi oddychać pod wodą. Jeszcze każą podnieść ręce – dla mnie to wyzwanie nie do wykonania. Wracam na oddział. Zapada decyzja o podaniu osocza ozdrowieńca, jednak nie będzie to łatwe, bo mam rzadką grupę krwi. Rozpoczyna się cała procedura, jedna pielęgniarka czyta kod z osocza, dwie inne niezależnie go zapisują, lekarz stwierdza zgodność. Podajemy. Kolejny dzień jest dla mnie przełomowy.
   BEDE ŻYŁ!
   Jest Wielki Czwartek. Trochę lepiej się czuję, zaczynam jeść. Możemy z kolegami posłuchać Mszy Św. Odwiedza nas Ksiądz. Nie było czasu nagrzeszyć, mogę przyjąć Komunię Świętą. I tak upływa czas Świąteczny. Bez rodziny, bez najbliższych. Rodziną stajemy się z kolegami w sali. Czuję się nieźle, nawet trochę wraca humor, jest Ok!
   W 12 dniu pobytu w szpitalu, podczas wizyty, lekarz prowadzący informuje mnie , że mój stan był agonalny! Miałem zajęte 77% płuc! U nas ludzie żyją z tym dobę. Szok! Nie miałem takiej świadomości!
   BEDE ŻYŁ!
   Teraz euforia!!! Chcę wszystkim pomagać, dowiaduję się o dobroci, jaka mnie spotkała od personelu – święte kobiety! Takie Matki Tereski! Jest mnie wszędzie pełno. Prawdopodobnie za przyczyną tych wszystkich leków śpię dwie godziny na dobę. Żartuję z siostrami, co mi wsypują do jedzenia, że jestem tak nakręcony.
   Ludzie, których znam od kilku dni są mi bliscy jak bracia. Wszechogarniająca dobroć, przychylność wprawia w osłupienie. Gdyby chociaż 5% tej atmosfery wyszło na zewnątrz, świat byłby piękniejszy.
   17 dzień pobytu w szpitalu, poniedziałek, poranna wizyta. Idę do domu!
   BEDE ZYŁ!
   Bądźcie czujni, to jest podstępna, straszna choroba.
   Ja nie miałem świadomości, że mogę umrzeć. Nawet nie miałem czasu bać się śmierci. Teraz rozumiem, co to świadome umieranie. Ja nie byłem świadomy.
   Mam ogromną prośbę – nie lekceważcie objawów, nie dajcie sobie wmówić, że to tylko katarek, kaszelek, czy Cię troszkę czyści. Tu liczy się każdy dzień, każda godzina. Umierają ludzie i to jest fakt ( do dzisiaj nie mogę zapomnieć czarnych, szeleszczących worków wywożonych na wózkach ).
   Kolejna prośba i to najważniejsza do tych, którzy przeszli Covid, aby oddawali osocze ozdrowieńców ,jak to robicie to jesteście bohaterami którzy ratują życie wiem to bo dzięki komuś anonimowemu i odpowiedzialnemu BEDE ŻYŁ .
   Życzę wszystkim zdrowia, rozwagi i spotkania tak wspaniałych ludzi, dzięki którym żyję.
   Pozdrawiam „K”
   Ku pamięci telegrafisty, GSM-a i narciarza+
   Pozdrawiam Leszka, Zygmunta, Mietka, Grzesia i Tadzia – mam nadzieję, moich przyjaciół do końca życia.
   Szczególnie dziękuję mojej żonie Eli i córce Monice za olbrzymie wsparcie, to że zawsze były ze mną. Zawsze będę Was kochał!
   Jeszcze raz bardzo Was proszę: UDOSTĘPNIAJCIE tą wiadomość swoim znajomym. Im więcej ludzi będzie świadomych zagrożenia, tym mniej umrze.